Wiele osób pracujących w Niemczech, pomaga swoim rodzinom i krewnym przebywającym w kraju. Pomocy finansowej "zagranicznej" rodzinie partnera udzielają także osoby, których małżonka pochodzi z zagranicy. Na co zwrócić uwagę by niemiecki urząd takiej zapomogi nie odrzucił jeżeli zostanie ujęta jako koszt w zeznaniu podatkowym?
Solidne udokumentowanie
Każdy podatnik ujmujący zapomogę jako koszt w deklaracji podatkowej, musi liczyć się z tym, iż fiskus dokładnie sprawdzi jej rzeczowość. Trzeba będzie przedstawić dowody, że wspomniane kwoty faktycznie zostały podarowane a dodatkowo, że wspomagany rzeczywiście tej zapomogi potrzebuje. Dokumenty potwierdzające powyższy fakt powinny zawierać dokładne informacje na temat sytuacji majątkowej osoby wspomaganej (uzyskiwane dochody) przed udzieleniem zapomogi. A że dokładne sprawdzenie tego za granicą jest możliwe tylko w małym zakresie, trzeba przedłożyć dokładnie wypełnione zaświadczenia – podbite i podpisane przez odpowiednie urzędy.
Przypadek "z życia wzięty"
Tak się składa, że najlepiej wszystkie "mankamenty interpretacji prawa podatkowego" wychodzą w zazwyczaj w praktyce. Stąd przykład, który unaoczni jak fiskus z dużym prawdopodobieństwem zechce przeanalizować prawidłowość deklarowanego kosztu.
Żyjący w Niemczech syn wspomógł swoich rodziców mieszkających w Indonezji kwotą 5.000 Euro. Do swojego zeznania podatkowego dołączył dwa dokumenty:
1. Poświadczone przez (indonezyjski) urząd miasta, dokument z którego wynika, iż rodzice nie pobierają renty ani emerytury.
Dodatkowo:
2. Zaświadczenie, z którego wynikało, iż ojciec nie jest czynny zawodowo, nie ma własnego dochodu oraz nie pobiera emerytury.
Dla Federalnego Trybunału Finansowego (Bundesfinanzhof), który sprawę rozpatrywał nie były to jednak dokumenty wystarczające. Dlaczego? Jako uzasadnienie decyzji, sędzia orzekł, iż przedłożone zaświadczenia o udzielanej zapomodze były niekompletne. Brakowało informacji na temat dochodów uzyskanych przed udzieleniem zapomogi oraz z czego utrzymywali się rodzice, nim uzyskali pomoc ze strony syna.
Oprócz tego z dokumentów wystawionych przez indonezyjski urząd nie wynikało nic na temat sytuacji majątkowej rodziców – czyli, czy są w posiadaniu własnego gruntu użytkowego. Dodatkowo zaświadczenia wykluczyły jedynie dochody wynikające z własnej pracy bądź pozyskiwania renty/emerytury. Dokumenty nie zawierały informacji o ewentualnych dochodach uzyskanych np. z najmu. Dlatego też na podstawie przedstawionych zaświadczeń nie można było jednoznacznie orzec o potrzebie wsparcia rodziców.
Możliwe zastosowanie uproszczonych procedur.
Federalny Trybunał Finansowy uwzględnia jednak w szczególnych przypadkach zastosowanie uproszczonych procedur. Dostarczenie dokumentów potwierdzających potrzebę osób wspomaganych musi być: dostosowane do możliwości oraz odpowiednie do sytuacji. Dlatego też w niektórych przypadkach, np. gdy w kraju osób wspomaganych panuje wojna, a dostęp do uzyskania odpowiedniej dokumentacji jest bardzo ograniczony bądź niemożliwy, jest się zwolnionym ze skrupulatnego udokumentowania płaconej zapomogi. W innym przypadku, należy zadbać by dokumenty w sposób odpowiedni i wiarygodny dokumentowały przekazywanie zapomogi oraz faktyczną sytuację materialną osób wspomaganych.
Na co należy zwrócić uwagę?
Wspomagając bliskich za granicą pamiętajmy o możliwie zgodnym terminowo załatwieniu odpowiednich dokumentów. Należy z wyprzedzeniem doinformować się, jakie dokumenty, zaświadczenia należy przedłożyć, aby uzyskać ulgę z tytułu płacenia zapomogi. Dzięki takiemu postępowaniu łatwo będzie można skompletować odpowiednie dowody, które trzeba będzie przedstawić w urzędzie. Z dokumentów powinno jasno wynikać, iż pieniądze zostały rzeczywiście przekazane w celu zapomogi oraz iż trafiły one rzeczywiście w ręce osoby potrzebującej. Tutaj powinno się mieć na uwadze to, iż własne oświadczenia oraz zapewnienia z mocą przyrzeczenia nie będą dla urzędu wystarczające. Należy zatem opracować dokładny system zapomogi, z którego jasno będzie wynikać, że osoba wspomagana tej zapomogi potrzebuje i otrzymuje ją. Pamiętajmy także, że osoby wspomagane mieszkające w Polsce według interpretacji urzędu w pierwszej kolejności powinny być wspomagane przez domowników z którymi mieszkają. Dopiero osoby, które mają bardzo niski dochód, nie mają w majątku pozwalającego na godne życie, dodatkowo nie mieszkają z innymi osobami, które pomagają w ciężkiej sytuacji materialnej, mogą zostać wspomagane, a zapomoga taka może być uwzględniona jako koszt w podatku dochodowym osoby wspomagającej.
Żródło: https://www.buhl.de/steuernsparen/unterhalt-an-angehoerige-im-ausland/